معرفى سوره[1]
[1] .  سوره مباركه اِنفطار در ترتيب فعلى قرآن مجيد هشتاد و دومين سوره و به ترتيب نزول نيز هشتادو دومين سوره‌اى است كه در مكه مكرّمه بعد از سوره نازعات و قبل از سوره اِنشقاق نازل گرديد.اين سوره داراى 19 آيه و 80 كلمه و 327 حرف مى‌باشد و از نظر حجم جزء مُفصلات است. ازآنجايى كه اين سوره با كلمه إذا شروع مى‌شود، جزء سوره‌هاى زمانيه است.نامگذارى اين سوره به اِنفطار به علت واقع شدن كلمه انْفَطَرت در آيه اول اين سوره است(انفطار مصدرِ انفطر و به معناى شكافته شدن است كه به شكافته شدن آسمان در آستانه قيامتاشاره دارد). نام ديگر اين سوره «انفطرت» است.وجه ارتباط اين سوره با سوره قبل آن است كه چون سوره تكوير درباره اهوال و خطرهاى روزقيامت بود، خداوند اين سوره را هم مانند آن شروع نمود. سوره انفطار مانند بسيارى از سوره‌هاىديگرِ جزءِ آخرِ قرآن، بر محور مسائل مربوط به قيامت دور مى‌زند.در ابتداى سوره برخى از حوادث وحشتناك كه در آستانه وقوع قيامت رخ مى‌دهد ذكر شدهاست كه عبارتند از: شكافته شدن آسمان، پراكنده شدن و فرو ريختن ستارگان، به هم پيوستندرياها و زير و رو شدن قبرها ]1 -  4[.در آيه پنجم سخن از علم انسان در روز قيامت نسبت به تمامى اعمال خود به ميان مى‌آورد ودر آيات بعد، براى بيدار كردن انسان از خواب غفلت و توجه او به مسئوليت‌هايش در برابرخداوند، نخست او را مخاطب ساخته و با يك استفهام توبيخى شديد و در عين حال توأم با نوعىلطف و محبت، از علت غرور او نسبت به پروردگار كريمش سؤال مى‌كند. سپس براى بيدارساختن اين انسان غافل، در عبارتى كوتاه اما پر معنا، به گوشه‌اى از كرم و لطف الهى به او در چهارمرحله از مراحل خلقت آدمى: آفريدن انسان، منظم كردن دستگاه‌هاى بدن او، تعديل آن‌ها و درآخر تركيب و صورت‌بندى انسان، اشاره مى‌كند ]5 -  7[.سپس به سراغ منشأ غرور و غفلت مى‌رود و انكار روز جزا را علت آن معرفى مى‌كند و براى ازميان بردن عوامل غرور و غفلت و تقويت ايمان به معاد، از گمارده شدن نگهبانانى بر انسان سخنمى‌گويد و برخى از صفات آن نگهبانان را بيان مى‌كند ]8 -  12[.در ادامه به سرنوشت انسان‌هاى صالح و همچنين افراد فاجر و بدكار و خلود و جاودانگىعذاب فاجرين اشاره مى‌كند ]13 -  16[.سپس براى بازگو كردن اهميت روز رستاخيز به عدم آگاهى پيامبر از زمان وقوع قيامت اشارهكرده و آن را مورد تأكيد قرار مى‌دهد. در آخرين آيه نيز به توصيف آن روز مى‌پردازد و آن راروزى معرفى مى‌كند كه در آن همه امور به دست خداست و هيچ كس قادر به انجام كارى براىديگرى نيست ]17 -  19[.

نوشتن دیدگاه