ابن عباس می گوید: از رسول خدا(ص) شنیدم که می فرمود:
شبی که مرا به معراج بردند داخل بهشت شدم و در آنجا ناگهان نوری دیدم که به صورتم برخورد کرد.
به جبرئیل گفتم: این نوری که دیدم چیست؟
جبرئیل گفت: یا محمد؛ لیس هذا نور الشمس و لا نور القمر و لکن جاریةٌ من جواری علی بن أبی طالب(ع) : ای محمد! این نه نور خورشید است و نه نور ماه، بلکه حوریه ای از حوریه های حضرت علی(ع) می باشد که از قصرش بیرون آمده است. چون به شما نگاه کرد خندید و این نور از دهانش خارج شد و این حوریه آنقدر در بهشت می گردد تا حضرت علی(ع) او را داخل
[54]قصرش کند.(45)
متن روایت:
عن ابن عباس، قال: سمعت رسول الله(ص) یقول: لیلة أسری بی إلی السماء أدخلت الجنة، فرأیت نوراً ضرب به وجهی. فقلت لجبرئیل: ما هذا النور الذی رأیته؟ قال: یا محمد؛ لیس هذا نور الشمس و لا نور القمر و لکن جاریةٌ من جواری علی بن أبی طالب(ع) طلعت من قصورها فنظرت إلیک و ضحکت فهذا النور خرج من فیها و هی تدور فی الجنة إلی أن یدخلها أمیرالمؤمنین(ع).
سند روایت:
محمد بن أحمد قمی (از علمای قرن چهارم هجری) در کتاب «مئة منقبة» طریق خود را به ابن عباس در این روایت چنین بیان می کند:
حدثنا طلحة بن أحمد بن محمد بن زکریا النیشابوری قال حدثنی سناه(46)
بن عبدالرحمان قال حدثنی علی بن عبدالله بن عبدالحمید عن هشیم بن بشیر قال حدثنی شعبة بن الحجاج عن عدی (علی) بن ثابت عن أبی سعید الخدری (در المناقب: سعید بن جبیر) عن ابن عباس.
با توجه به این که شرح حال برخی از راویان این حدیث در کتب رجالی یافت نمی شود و نیز ضعف بعضی از آنها، سند روایت دچار ضعف می باشد و لذا از حیث سند به این روایت نمی توان تکیه نمود.
[55]و امّا از باب مفهوم و دلالت به خاطر اینکه مؤید روایی دیگری برای آن یافت نشد و نیز چون برخی عناوین آن بعید به نظر می رسد، لذا روایت قابل قبول نمی باشد، هر چند که احتیاط نموده و در مورد آن توقف اختیار نماییم.
45. مأة منقبه، ص 133؛ المناقب خوارزمی، ج 3، ص 339؛ الیقین، ص 154 و ص 438؛ غایة المرام، ج 1، ص 72، ح 18؛ بحار، ج 39، ص 236، ح 21 و...46. در کتاب “الیقین“ به جای «سناه»: شابور و در «المناقب»: سابور است.

نوشتن دیدگاه