خواننده ی عزیز! در این خطبه ی مفصل آن چنانکه ملاحظه نمودید امیر المؤمنین (علیه السلام) به مقدار کافی از اتمام حجت خداوند با ستمکاران و عبرت گیری از گذشتگان و خطاکاران، و غاصبین حقوق اهل بیت (علیهم السلام) و سفارشات رسول الله (صلی الله علیه و آله) و اختلافات شیعه و انقلاب آنها علیه بنی امیه، و انقراض سلطنت آنان، و هم چنین از غیبت صاحب غیبت (یعنی حضرت ولی عصر - عجل الله تعالی فرجه-) و علامات ظهور آن حضرت و ستاره ی دنباله داری که از شرق طلوع می نماید از همه ی آنها سخن گفته و بر همه ی اهل عناد و لجاج حجت را تمام نموده و برای کسی که جویای حق و یافتن راه حقیقت باشد همین مقدار از سخنان درربار مولای متقیان (علیه السلام) او را کفایت می کند.
و اگر انسانی با فکر و اندیشه ی سالم و به دور از هواهای نفسانی و خواهشهای دل و آرزوهای دراز، در این حدیث دقت کند و مقداری تأمل نماید نیازی به تصریح و توضیح نیست، چه آنکه امیر المؤمنین (علیه السلام) پس از بیان انقراض بنی العباسی با صراحت کامل به یکی از علائم مهم ظهور حضرت ولی عصر ارواحنا له الفداء که طلوع ستاره ای دنباله دار، و کنایه از ظهور شخصی در آخر الزمان و پیش از ظهور مبارک و منتقم حقیقی است اشاره نموده و پیدایش شخصیت کم نظیری را که زمینه ساز حکومت عدالت پرور حضرت صاحب الزمان (علیه السلام) است به مردم گوشزد فرموده است.
و برای هر انسان و اندیشمندی واضح و روشن است که این (ستاره ی دنباله داری) که امیر المؤمنین (علیه السلام) به ظهور آن خبر داده و فرموده است (اگر شما از طلوع کننده ی مشرق پیروی کنید، او بار سنگین و کمرشکن اطاعت زورمداران ستم پیشه را از روی دوش شما برمی دارد) این ستاره، آن ستاره ی دنباله داری که در آسمان طلوع می کند نخواهد بود، و گرچه آن ستاره ی دنباله دار نیز از علائم قریب به ظهور است و درباره ی آن روایات فراوانی رسیده است، ولی پر واضح است که ستاره ای که مردم را به راه حق رهبری می نماید و آنان را از جهل و بی خردی نجات می دهد و چشمها را بینا و گوشها را شنوا و زبانهای گنگ و بسته را باز می کند، ستاره ی فروزان علم و دانش و اختر تابناک تقوی و فضیلت و زداینده جهل و بی خبری است و چنان می نماید که او عالمی بزرگوار و رهبری دراک و پرمایه است و چگونه می توان پذیرفت که یک ستاره که یک جسم نورانی جامدی بیش نیست بتواند مردم بی خرد و جاهل را از کوری و کری و گنگی نجات بخشد.
بنابراین تردیدی نیست که (طلوع ستاره ی دنباله دار از مشرق) اشاره به همان قیام پرشور (سید حسنی) و یا نهضت پر طنطراق (هاشمی خراسانی) است. جز این تفسیر و تأویل دیگری ندارد. 

نوشتن دیدگاه