زیارت از ریشه زور گرفته شده و به معنای میل و عدول کردن از چیزی به جز دیگر است.
وقتی به دیدار و زیارت کسی می رویم یعنی از غیر او رو برمیگردانیم و به سوی زیارت شونده میل می کنیم.
امروزه در فرهنگ ما دیدار اولیای الهی را زیارت می نامند این واژه مقدس دارای معنایی عمیق است.
زیارت توجه به عالم روحانیت و معنویت است. زائر با رفتن به زیارت اولیای خدا خود را از عالم ماده و طبیعت جداکرده و با حضور در مشاهد مشرفه از انوار پاک خوبان و مقربان درگاه ربوبی بهره می گیرد.
زیارت اعلان شناختی عمیق و ابراز محبت، وفاداری صادقانه نسبت به اولیاء الهی و ایجاد رابطه عمیق معنوی با نمایندگان خدا در روی زمین است.
زائر با قرار گرفتن در کنار قبور پاکان جان و روح خود را صفا داده از کجی ها و پستی ها و زشتی ها و آفت های گوناگون دور می شود.
آری زیارت سفری است آسمانی که مرکب را هوار آن دلهای شیفته و شیدای زائران است و ارمغان آن سفر روحانی هم معنویت و نور عرفان و احساس آرامش روح و جان آدمی خواهد بود. زائران با قرار گرفتن در کنار قبوری که آفتابی از آسمان علم و اخلاق، فضیلت، پاکی و صداقت را در خود جای داده دل خود را چون آینه ای صاف محل تابش نور معنویت می سازد.
زائر با زیارت خود با روح مطهر سفیران نور و هدایت عهد و پیمان می بندد و با تکرار آن تجدید پیمان می نماید و در محضر ایشان بر سر پایداری بر عهد خود سرود استقامت می خواند.

نوشتن دیدگاه