بسم الله الرحمن الرحیم
صحبت ما در این جلسات پیرامون این مطلب است كه اگر كسی «خودِ» راستینش را بشناسد خالقش را نیز خواهد شناخت و در واقع شناخت «خود» راه آشتی با «خالقِ خود» است.
در جلسه قبل بحث به این‌جا رسید كه گفتیم هر چه «روح» انسان از طریق بندگی خدا ارتباط بیشتری با امور معنوی داشته باشد، کم‌تر گرفتار اضطراب‌ها و سوال‌های آزار دهنده می‌شود. ولی یک سؤال باقی می‌ماند که اگر كسی بخواهد به نشاط بیشتری برسد چه باید بكند و چگونه انسان می‌تواند به آرامشی كه به دنبال آن است دست یابد؟
برای جواب این سؤال ابتدا باید متوجه شویم همه انسان‌ها در «روحشان» دارای سرمایه‌ای به نام فطرت هستند و لذا اگر از آن سرمایه درست استفاده كنند و بتوانند با فطرت خود کنار بیایند، به آرامش و نشاط حقیقی دست می‌یابند.
در این بحث می‌خواهیم عرض کنیم در واقع، همه حقیقت در درون «خود» انسان است اما او از آن غفلت می‌كند. حضرت علی(ع) می‌فرمایند:
«اَتَزْعَمُ اَنَّكَ جِرْمٌ صَغیرٌ ، وَ فیِكَ انْطَوَی الْعالَمُ الاَكْبَرُ»
تو می‌پنداری كه همین جسم كوچك هستی، در حالی كه جهان بزرگی در نهاد تو پنهان است.
كسی كه به «خود»ش رجوع كند می‌بیند بسیاری از چیزهایی را كه می‌طلبیده است در «خود»ش دارد؛ حتی خدا را! گفت:
آن كه عمری در پی او می‌دویدم كو به كو
ناگهانش یافتم با دل نشسته رو به رو
اگر انسان، «خود» را از غفلت‌ها آزاد كند، معبود و آرزوی كلی‌اش را روبه‌روی «خود» می‌یابد. زیرا انسان در درون «خود» خزینه و منبع و سرمایه‌ای دارد كه از طریق آن به‌ راحتی می‌تواند با خدا ارتباط پیدا کند و اگر انسان از آن سرمایه غافل نشود و چیزهایی كه او را از آن غافل می‌كند، بشناسد و آن‌ها را از صحنة زندگی خود دفع کند، به خودی خود با خداوند مرتبط خواهد شد. گفت:
ای نسخه عالم الهی كه تویی
ای آینه جمال شاهی كه تویی
بیرون ز تو نیست هر چه در عالم هست
از خود بطلب هر آنچه خواهی كه تویی

نوشتن دیدگاه