زخم‏ها بر سینه دارم ای ماه، امشب آخرین درخشش چشمم را می‏بینی. حرف‏ها در گلویم مانده است که اجازه فریاد شدن ندارند.
من، زخمی کربلایم. من ادامه زخم کربلایم و وارث زخم‏های جدم حسین علیه ‏السلام و پدرم سجاد علیه ‏السلام . پدرم، جای غل و زنجیرش را برای من و جماعت شیعه به ارث گذاشت و یک مدینه غربت و خانه‏ ای که از در و دیوارش، بوی عشق سوخته بوتراب می ‏آمد و جگر آتش گرفته مجتبی.
مپندار از جگر آتش گرفته ‏ام می‏نالم؛ من از کودکی با جگر سوخته می‏زیستم. من کودک کربلایم، راز غربت فرزندان علی علیه‏ السلام را از کربلا بر دل دارم، سینه ‏ام زخمی ناله‏ های زینب است. من زخم ‏خورده کربلایم و زخمی قومی که سنگ بر فرزندان علی زدند.
خسته ‏ام؛ خسته پیامی که در دل دارم و شاگردانی که به هزار رنج، پای حرف‏هایم می‏نشینند.
خداحافظ... سلام!
ای ماه خسته! امشب پسر زین ‏العابدین چشم از دنیا فرو می‏بندد؛ تو شاهد باش که مردم زمانه با فرزند فاطمه علیه السلام نیکی نکردند و با جهالتشان، زخمش زدند. خداحافظ ای دنیای تاریک مردم مدینه!
سلام بر تو ای پدر و سرورم، یا اباعبداللّه‏.

حسین امیری

نوشتن دیدگاه