مجلسی بود و گروهی از مردم خدمت امام باقر (ع) نشسته بودند و از گفتار آن حضرت بهره می بردند و معنویت امام، چونان بال فرشتگان بر مجلس سایه افکنده بود.روشن است در مجلسی که امام حضور داشته باشد، سخن از حل مشکلات و شناساندن راه های صحیح زندگی و دانستنی هایی درباره تکامل معنوی و انسانی است.
مجلس به پایان رسید.همگان پراکنده شدند، ولی تنها ابو حمزه ثمالی بر جای ماند.
امام با وی گفتگو را ادامه می دهد، می گوید:
ای ابو حمزه! در قیام قائم ما شک و تردید راه ندارد و خداوند آن را تغیر نخواهد داد و قطعی است.آن کس که این گفتار را نپذیرد، ایمان به خدا ندارد.
در این هنگام احساس ویژه یی به امام دست داد و چنین فرمود: پدر و مادرم فدای آنکس که پس از من هفتمین است و زمین را از عدل و داد پر می کند همان گونه که از ظلم و جور پر شده باشد...
ابوحمزه می گوید:
امام باقر (ع) پس از این احساس و هیجان، لختی فرود آمد و متفکرانه به آیتی از قرآن اشاره کرد و گفت: روشن تر از این سخن، کلام خداست که می فرمود: از آغاز آفرینش زمین و آسمان ها، شماره ماه ها نزد خدا و در کتاب خدا دوازده بوده است؛ چهار از آنها، ماه های حرام است.اینست دین پابرجا و راستین خدا.درباره این ها به خود ستم نکنید.
امام در این آیه ادامه داد: شناختن ماه های محرم، صفر، ربیع...و حرامهای آن که: رجب، ذوالقعده، ذوالحجه و محرم می باشد.دین پابرجا و راستین خدا نیست، زیرا یهود و مسیحیان و مجوس و دیگر مردمان نیز این ماه ها را می شناسند و نام آنها را می دانند مقصود از آنها، امامان دوازده گانه هستند، که دین خدا را بر پا می دارد.

نوشتن دیدگاه