ابن ابى عمير از زيد نَرسى روايت كرده است كه گفت: من در عرفات با معاوية بن وهب بودم. وی در حال دعا بود. دقت كردم ديدم براى خودش حتى يك دعا هم نكرد، امّا براى افرادى از گوشه و كنار جهان دعا می کرد و نام ایشان و پدرانشان را می ‏برد. وقتى مردم از عرفات رفتند به او گفتم: اى عمو، از تو چيز عجيبى ديدم.
گفت: چه چيز عجيبى ديدى؟ گفتم: در اين محل، برادرانت را بر خود مقدّم داشتى و براى یک یک آنان دعا كردى! گفت: اى برادر زاده، از اين كار تعجب نكن، زیرا از مولاى خود (که مولای تو و مولاى هر مرد و زن با ايمان است، و بعد از پدران گرامی اش علیهم السلام، سيّد و آقاى گذشتگان و آيندگان می ‏باشد) شنيدم، و اگر از آن حضرت نشنيده بودم (و دروغ بگويم) دو گوش من كر، و دو چشم من كور شود و از شفاعت رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم محروم گردم، كه ‏ فرمود:  كسى كه براى برادر ایمانیش در غياب او دعا كند، فرشته‏اى از آسمان دنيا به او ندا می ‏دهد:
اى بنده خدا، صد هزار برابر آن دعا براى تو باد،
و فرشته‏ اى از آسمان دوّم ندا می ‏دهد: اى بنده خدا، دويست هزار برابر آن دعا براى تو باد،
و فرشته‏ اى از آسمان سوم ندا می دهد: اى بنده خدا، سيصد هزار برابر آن دعا براى تو باد،
و فرشته ‏اى از آسمان چهارم ندا می ‏دهد: اى بنده خدا، چهار صد هزار برابر آن دعا براى تو باد،
و فرشته ‏اى از آسمان پنجم ندا می ‏دهد: اى بنده خدا، پانصد هزار برابر آن دعا براى تو باد،
و فرشته ‏اى از آسمان ششم ندا می ‏دهد: اى بنده خدا، ششصد هزار برابر آن دعا براى تو باد،
و فرشته ‏اى از آسمان هفتم ندا می ‏دهد: اى بنده خدا، هفتصد هزار برابر آن دعا براى تو باد،

آنگاه خداوند تبارك و تعالى به او ندا می ‏دهد:
«من آن بی نيازى هستم كه فقير و محتاج نمی ‏شوم، اى بنده خدا، يك ميليون برابر آنچه دعا کردی برايت باد».
حال اى برادر زاده! كداميك از اين دو بزرگتر است، آنچه من انجام دادم يا آنچه تو می گويى؟

بحارالأنوار،ج٩٣،ص٣٨٧-٣٨٨ به نقل از دعوات راوندى

أللهم عجّل لوليّك الفرج

نوشتن دیدگاه