هر شب، تو بودی و ضرب گام ‏هایت در کوچه پس کوچه‏ های غبار گرفته کوفه؛ تو بودی و تکرار نگاه‏ هایی که کوچه کوچه و خانه خانه، دست‏ های منتظر کودکان یتیم را جست‏جو می‏کرد تا غم تنهایی و بی‏ کسی‏ شان را دو نیمه کند.
امشب دیگر کسی صدای گام‏ های مهربان تو را در کوچه ‏های بی‏ قرار کوفه احساس نکرد. آسمان، کلافی سردرگم بود و زمین، ملتهب و نگران.
غصه، چاه، نخلستان و...
سر به آسمان بلند کرده بودی و زیر لب، رمز رستگاری را زمزمه می‏کردی، چشمان دخترت کلثوم، آکنده از بی‏ قراری و نگرانی. مرغابی ‏ها دست به دامانت شدند و خواهش نرفتن را با زبان بی‏زبانی با تو زمزمه کردند، حلقه در از کدام راز سر به مهر تو باخبر بود که دست در دامانت زد و دامنگیرت شد؟!
از گلدسته‏ های صبح، اذان می‏ بارید و اکنون تو در محراب عبادت، سر بر سرخ‏ ترین سجده تاریخ داشتی؛ با فرقی شکافته. هنوز غصه بزرگت، تنهایی یتیمانی بود که از محبت دست‏ های تو سرشار می‏شدند و دیگر نمی‏شوند؛ و غصه‏ هایی که چاه و نخلستان از آن باخبرند و بس.

زینب مسرور

نوشتن دیدگاه