دو شب است که ماه، بغض‏ هایش را فرو می‏خورد.
سنگ ‏فرش‏ های کوچه ‏های تنگ کوفه، احساس نفس‏تنگی می‏کنند.
شب از ستاره‏ های دردناکش آویزان است، بوی خون، کوفه را دچار خفقان کرده، فریاد سکوت، خواب را بر شهر حرام کرده است؛ شهری که سال ‏هاست به بوی غربت دچار است، شهر نفرین شده ‏ای که سال‏ هاست دلتنگی‏ هایش را گریه نکرده، شهری که آرزوهایش بوی نفرین می‏دهد؛ بوی خون می‏دهد و بوی دلتنگی و غربت. دو شب است که نخلستان‏ های کوفه، دلتنگی‏ هایشان را بغض کرده ‏اند تا شاید دوباره عطش ناگفته‏ هایشان را در تشنگی چاه فریاد کنند؛ چاهی که هر شب، مظلومیت مردی خداگونه را با پرنده ‏هایی که بر دهانه ‏اش حلقه می‏زدند، گریه می‏کرد؛ بزرگ‏مردی که نفس‏ هایش بوی خدا می‏داد.
همیشه تنهایی که پیراهن تنگ غربتش در دنیایی که وسعت بودنش را تحمل نمی‏کرد، می‏ آزردش. مهربانی که هوای دورنگی و شرجی شهر، گلوگیر می‏شدش. آفتابی بود از جنس دریاها. دلتنگی‏ هایش بوی اشک‏ های خدا را می‏داد و بغض ‏هایش بوی رفتن. عدالتی که بر شانه ‏های پیامبر صلی‏ الله‏ علیه‏ و‏آله به عمر چند هزار ساله خدایان سنگی پایان داد. مسیحا دمی که آسمان، آرزوی قدم ‏هایش را داشت. بغض تلنباری که شانه هیچ دیواری تحمل گریه ‏هایش را نداشت.
دو شب است که تمام دیوارها زار می‏زنندش.
دو شب است که مسجد سر بر زانو زده، غصه ندیدن مردی را که هنوز دل خون غدیر، تشنه دست‏ های اوست که تا آخرین لحظه، دنبال دست‏ هایی بود که برای سکه‏ های بیت‏ المال به سویش دراز نشده باشد. دو شب است که محراب خون گریه می‏کند تنهایی ‏اش را در آفتاب پیشانی مردی که دیگر پیشانی ‏اش را هیچ سجده ‏ای بوسه نخواهد داد.

عباس محمدی

نوشتن دیدگاه