پیشانی‏ ات امشب مروارید باران است، پدر!
همه می‏آیند و می‏روند. تو گاهی به هوشی و گاه از اثر زهر، در اغما.
چشمان همه خیس است.
حالا که در بستری، همه آمده ‏اند؛ حالا که ساعت و لحظه به لحظه، رنگ پریده ‏تر می‏شوی.
کاش لب می‏گشودی و چیزی می‏خوردی تا جانی به تنت دهد.
من بی ‏قرارم پدر، تسکینم باش، مثل همیشه.
پدر جان! چرا بی‏ تابی؟ از یادم نمی‏رود پسر ملجم، هنگامی که در جواب خواهرم ام کلثوم که از سلامت شما پرسیده بود و چهره نا امید طبیب را پاسخ گرفته بود، گفت: «من این شمشیر را به هزار درهم خریدم و به هزار درهم زهرش زدم، زهری که نه تنها بر فرق پدرتان، که اگر بر سر تمام اهل کوفه، یک‏جا وارد می‏شد، همه به یک آن هلاک می‏شدند. مطمئن باش، پدرت دیگر نمی‏ماند»... زبانت لال شود گستاخ! چگونه شمشیر کشیدی بر معنی نماز؟
تو بر خود نماز شمشیر کشیدی؛ بر حقیقتش، بر نهایت کمال. چگونه جسارت می‏کنی و ذکر وجود او را به لب می‏رانی؟
پدر جان! چشمانت را باز کن. با من، با دخترت حرف بزن؛ دختری که بدون پدر می‏میرد.
من بی‏ قرارم پدر؛ بی‏ قرارم به بی‏قراری ‏ات.
تو تکیه‏ گاه منی بعد مادر؛ تکیه ‏گاهم بمان.
می‏دانم پدر جان، می‏دانم که تو آسوده می‏شوی، آرام می‏گیری؛ خودت گفتی، همین چند دقیقه پیش، وقتی همه اهل خانه را فرا خواندی؛ اما زینب چه کند؟ پدر! تو در بستر هم تکیه ‏گاهی.
کلامت چه آرام کرد بی ‏تابی‏مان را! چه تسکین بخشید شانه‏ های لرزان‏مان را! فرمودی: «مثل من، مثل آن کسی است که در تاریکی دنبال آب می‏گردد و ناگاه به آن می‏رسد. مثل من مثل عاشقی است که به معشوق خود رسیده است و مسرور است.» آری! خودت گفتی که شعف تو نیز همانند آن عاشق و یابنده است. اما پدر، جانم فدایت، پس زینب چه...؟ چشم‏هایت را نبند.
زینب را بیش از این بی ‏تاب مکن.
پیاله شیری را که به لب‏هایت چسبانده ‏ام، بنوش و باز با من سخن بگو که به صدایت محتاجم. پدر جان! چشم باز کن، آخر، زینب، بی ‏تو چه کند؟

محمد جواد دژم

نوشتن دیدگاه