از این پلکان جدایم نکن؛ راهی به آسمان می‏خواهم.
تکاپوی انسان در قرن‏ها را بر شانه دارم و شتاب گرفته‏ ام بر نعش خویش.
جاری‏ام کن چون رودی در چشم ماه.
هوای اشتیاق آبی است. هوای اجابت آبی است. خاک و آسمان آبی است.
هزار سال تکاپوی انسان در قرن‏ها را قطره قطره از چشمانم سر می‏کشم.
تمام شب را از تمام خاکسترم می‏شنوی.
شب نزدیک است؛ آنچنان نزدیک که بر آخرین طاقچه ‏اش می‏توانم دنبال چراغی برای افروختن باشم.
شب نزدیک است و هیاهوی کلمات، گونه سنگ‏ ها را می‏کاود.
شب بر سنگ‏ها سنگین می‏شود و از گلوها و روزن‏ها، تحریر لبیک می ‏آید.
خانه دلم می‏لرزد؛ اما محکم تر می‏شود.
از این پلکان جدایم نکن.
از استغاثه ‏ام آتشی افروخته ‏ام، اگر سردت باشد.
تکه‏ های ویران روحم آرام آرام از هوایم می‏گذرد.
شانه خالی کرده ‏ام از اندوه سرگردانی خویش و به هوای پناهی برای گریستن، بی ‏تابم.
شب، آرام و شهر، بی‏تاب است؛ گویا فرشتگانی در تحریر، گویا پیامبرانی در تکبیر! شب ملائکه سنگین است.
شب روح سنگین است.
عاقبت شب در سنگ‏ ها چون صدای خداوند است در آسمان.
دستم را بگیر میان این همه هیچ.
درهای و هوی خالی‏ ها، از صدای آسمان سرشارم کن.
دست ‏هایم در پوست زمان می‏گریزد. فریادی از جان می‏کشم و با کلمات خداوند فرو می‏ریزم.
بر طاقچه‏ های روحم غوغایی‏ ست؛ گویا پرندگانی در تکثیر، گویا دیوانگانی در زنجیر.
بر رواق رنگ ‏باخته خاک غوغایی است؛ گویا فرشتگانی در تحریر، گویا پیامبرانی در تکبیر. از این پلکان جدایم نکن! می‏خواهم سرم را سخت ‏تر بکوبم بر حاشیه ماه؛ ماه بی‏تاب، ماه تیپاخورده مغرور.
برمی‏خیزم از موج خاکستر خویش.
سرمستم از خیال این پلکان شبانه باشد که امشب سرم را سخت‏ تر بکوبم بر حاشیه ماه!
سرم با کلمات، سنگین است.
خداوند نوازشم می‏کند و آسمان کلمه خواهد شد.
صدایی از آخرین پله ‏ها می‏ آید؛ «اقرأ»
گویی برانگیخته شده ‏ام!
می‏شنوم که خداوند نوازشم می‏کند.
بر پلکان آخر غوغایی است.
از این پلکان جدایم نکن! می‏خواهم راهی آسمان شوم؛ آنجا که موج خاکستر خویش برخواهم خاست.
حسین هدایتی

اشارات :: آبان 1384، شماره 78

نوشتن دیدگاه