Öyüd-Nəsihət-Rəvayət

Ölüm mələyi İmamın əmrinə tabedir»

 
Ayətullah Cəzayiri deyir ki:
Uşaq vaxtı əlacsız bir xəstəliyə tutulmuşdum və halım çox pis idi. Artıq ölüm əlamətləri məndə görünürdü. Bu elə bir vaxtda idi ki, Kazimeyndə çoxlu möcüzələr baş verir və hər gün yüzlərlə xəstə şəfa tapırdı.
Anam gedib evindəki hüseyniyyədə fəryad etdi:
Ey Musa ibn Cəfər, Babul-həvaec (dərdlərin dərmanı). Sizin kəramət və möcüzələriniz təkcə sizin hərəminizə aiddirmi? Edə bilməzsiniz ki, Hindistana gəlib mənim ölüm ayağında olan uşağıma şəfa verəsiniz? Bunu deyərək özünü döyüb ağlayırdı.
Atam Müfti Seyyid Məhəmməd Əli Cəzayiri deyir:
Həmin vaxt mən yuxuda gördüm çox hündür və uca boylu ayağı yerdə, başı isə göylərə dəyən bir şəxs mənim yatağıma tərəf gəlir. Dedim:
Siz kimsiniz? Dedi:
Mən ölüm mələyiyəm, gəlmişəm bu uşağı özümlə aparam. Dedim:
Məgər anasının fəryad səsini eşitmirsən? O bu uşağı Babul-həvaicə zəmanət verib. Dedi:
Artıq faydası yoxdur. Çünki ömrü sona yetib.
Elə bu vaxt mən əl-ayağa düşüb, özümü itirdim. Yuxuda çağırdım: Ey Musa ibn Cəfər! Ey Babul-Həvaec! Bizim dadımıza çat! Elə həmin vaxt gördüm ki, bir nurani şəxs mənim yatağımla Ölüm mələyi arasında göründü. Ölüm mələyi onu görən kimi yerində dayanıb, salam verdi. Həmin nurani şəxs dedi:
Nə üçün gəlmisən?
Ölüm mələyi dedi:
Bu uşağı qəbze-ruh etmək üçün. Çünki ömrü sona çatıb. Dedi:
Qayıt, çünki mən Allah-təaladan bu uşaq üçün artıq ömür istəmişəm.
Bu yuxudan sonra atam yuxudan oyandı. Amma anam hələ də hüseyniyyədə ah-nalə edirdi. Anamı çağırıb dedi:
 Üzümə örtülən parçanı çəkəndə məni qıvraq və sağlam gördülər. Üz-gözümün rəngi açılmış və halım yaxşılaşmışdı.